Po kolei - w ubiegły piątek przeprowadziliśmy się wreszcie na swoje (wynajęte znaczy ale tu to tak jak na swoje). Domek mamy piękny i nieco za duży, co oznacza, że albo muszę po różne utensylia zasuwać cały czas po schodach albo kupować wszystko podwójnie (tudzież potrójnie) ale wrażenie przestrzeni jest niesamowite, zwłaszcza gdy ostatnie 8 lat mieszkało się w 44 m2.
Wszystko co jest na wynajem w 99% stoi puste, ale tak kompletnie i zupełnie, znaczy prysznic i toaleta są ale już o lodówkę i pralkę trzeba zadbać samemu. No to ruszyliśmy dbać.
Przystanek IKEA (mają! co prawda tylko dwie w całym kraju ale jest). Założenie było takie: IKEA jest ze Szwecji, Szwecja jest niedaleko Polski, znaczy się kupujemy tam wszystko co się da, bo będzie nam przypominało dom. Guzik! (Eufemizm, bo epitety, które padły podczas usiłowania kupienia czegokolwiek nie nadają się do cytowania. Australijczycy nie rozumieli ale spotkana przypadkowo Polka patrzyła na nas nieco zaszokowana). Wniosek pierwszy: australijska IKEA nie posiada na stanie niczego co można uznać za należycie wykonany mebel. Posiada za to całe mnóstwo dupereli, które koniecznie musiałam mieć, co doprowadziło małżonka do szewskiej pasji. To, że nie eksplodowała mu głowa było tylko szczęśliwym zbiegiem okoliczności (chociaż para z uszu była już dobrze widoczna).
Wściekli i zrezygnowani zostaliśmy zawleczeni do LeCornu (australijski dom meblowy, podobno jeden z większych, z rozsądnymi cenami i niezłą jakością). Wniosek drugi: należało zacząć od tego sklepu.
Udaliśmy się następnie do sieci o miłej nazwie The Good Guys i donabyliśmy lodówkę, pralkę, mikrofalę i odkurzacz, co zasadniczo wyczerpało nasze potrzeby zakupowe jak i pieniądze na koncie.
Umówiliśmy się na dostawę mebli i całej reszty i zakończyliśmy przygodę meblarską. A przynajmniej tak nam się wydawało.
AGD przyjechało pierwsze, pan wniósł wszystko do domu, podłączył pralkę, uśmiechną się, zostawił nas z kartonami i styropianem i poszedł. Meble przyjechały godzinę później. Następną godzinę później panowie skończyli ustawiać pudła po pokojach i zostawili nas oniemiałych z górą kartonów i jeszcze większą górą styropianu (ponieważ w Australii bardzo dba się o środowisko, śmieci należy segregować i umieszczać w specjalnych kontenerach, które są zabierane z różną częstotliwością. W naszym przypadku co dwa tygodnie. Co oznacza, że tych gównianych opakowań będziemy się pozbywać jeszcze pół roku).
Składanie mebli było w sumie mało skomplikowane, bo w większości przyjechały już złożone. Wniosek trzeci: meble drewniane po złożeniu są ciężkie jak cholera.
Wniosek czwarty: zapomnieliśmy kupić meble do gabinetu.
Meble gabinetowe dojechały w poniedziałek (za 80 dolców, przewiezione z ulicy dalej). Wniosek piąty: nigdy w życiu nie kupować mebli w Super AMart. W trzech paczkach wszystko było rozłożone na części pierwsze, tylu śrubek i wkręcików nie widziałam na oczy jeszcze w żadnym zestawie meblowym (myślę, że zestaw po złożeniu jest dla korników nie jadalny) a części od biurka były połamane. Mimo wszystko zabraliśmy się z werwą do składania, niemal z pieśnią na ustach, zakładając, że to jest australijska myśl techniczna i wszystko jest do siebie dopasowane jak klocki. Trzy godziny później... Małżonek zlany potem, używa słów niecenzuralnych, ja mam paznokcie połamane od wkręcania tych nieszczęsnych śrubek ale ciągle się jeszcze nie poddajemy... to przecież niemożliwe, żeby te dwa elementy do siebie nie pasowały. Dwie godziny później... okazało się, że myśl techniczna pochodziła z Wietnamu i ma dużo wspólnego z polską myślą techniczną, która zakłada używanie młotka, kolana i noża do odpiłowania niepotrzebnych i niepasujących części.
